Τηλέμαχος Μαράτος
Η αυτόματη ταύτιση όλων των, παντός είδους αριστερών, με την ίδια «γραμμή» για κάθε αναφυόμενο ζήτημα μου προξενούσε πάντοτε απορία. Μάλιστα έχω ξαναγράψει γι’ αυτό, ίσως περισσότερες από μία φορά. Απορούσα δηλαδή για το τεχνικό μέρος του πράγματος, πως είναι δυνατόν να ειδοποιούνται αυτομάτως όλοι, από διανοουμένους έως τα αγράμματα ψώνια, για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία ή οτιδήποτε, και να στοιχίζονται, σαν τα καλά στρατιωτάκια. (Ενώ συγχρόνως πιστεύουν ότι έχουν καταλήξει σε ένα συμπέρασμα κατόπιν ωρίμου σκέψεως).
Έτυχε να μιλήσω με οικογενειακή φίλη στο Παρίσι, λόγω απροόπτου θλιβερού γεγονότος. Και ανέφερα το θέμα επειδή μάλιστα η συνομιλήτρια μου είναι δικαστής και κόρη γνωστού καθηγητού πολιτικής επιστήμης, αριστεράς αποκλίσεως. Ανέφερα την απορία μου και εκείνη με διαβεβαίωσε ότι το φαινόμενο είναι εξ’ ίσου ισχυρό στην Γαλλία, κάτι αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι οι Γάλλοι αριστεροί είναι βέβαιοι ότι κατέχουν τα σκήπτρα της διανοήσεως. Κατ’ αποκλειστικότητα. Θέλησα να το ερευνήσω περαιτέρω και το ανέφερα σε ανεψιό μου που ζεί στο Λονδίνο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι και εκεί τα ίδια, και μου χάρισε μία λέξη που δεν γνώριζα, και μάλιστα αμφιβάλλω αν υπάρχει. Η λέξη αυτή είναι ο τίτλος αυτού του σημειώματος.
Η λέξη αυτή εξηγεί τον λόγο της ταυτίσεως των αριστερών μεταξύ τους. Είναι ο κοινός τόπος και η ρίζα των πεποιθήσεών τους. Όλοι λοιπόν – παγκοσμίως – πιστεύουν, ως δόγμα, ότι είναι υπέρ των αδυνάτων και καταπιεσμένων, των αδικημένων κτλ, και εναντίον των ισχυρών. Πρώτη υπεύθυνη η Αμερική μαζί και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, οι Τράπεζες, το Κεφάλαιο γενικότερα και το Ισραήλ (που είναι μέσα σε όλα αυτά). Ένα μέρος αυτής της δαιμονολογίας συμμερίζονται και αρκετοί που πιστεύουν ότι είναι, αορίστως, «δεξιοί» – αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Έτσι, στα σοβαρά, λένε ότι για την επίθεση στο Bataclan στο Παρίσι φταίνε οι Αμερικανοί γιατί προκάλεσαν το κοιμώμενο τέρας του φανατικού Ισλάμ με τον πόλεμο στο Ιράκ. Αλλά, και παλαιότερα εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τους Μουτζαχεντίν – Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν που μεταλλάχτηκαν σε Αλ-Κάϊντα και ξανάγιναν Ταλιμπάν. Γενικότερα η «Δύση» φταίει γιατί «φύτευσε» τους Εβραίους εν μέσω αραβικών χωρών – όπου η Ιουδαία δεν αναγνωρίζεται ως …Ιουδαϊκή – και έκτοτε δημιουργεί όλων των ειδών αναταραχές. Οι παλαιστίνιοι –αγνοώντας την δύναμη, πλούτο και πληθυσμό των αράβων – προσλαμβάνονται ως αδύνατοι έναντι των δεκατριών εκατομμυρίων Εβραίων- παγκοσμίως, άρα οι αριστεροί είναι υπέρ των παλαιστινίων.
Αυτά επιλεκτικά, αλλά ο κανόνας εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση. Τα φάρμακα, τα μεταλλαγμένα, η ρύπανση, ο «ιμπεριαλισμός», κάθε είδους, παντού η Δύση – και ο Καπιταλισμός – έχει άδικο και εκμεταλλεύεται τους φτωχούς και αδυνάτους.
Πίσω στην λέξη: Αυτό-θυματοποίηση. Φυσικό επόμενο της καταδίκης των φτωχών στην καταπίεση από τους πλούσιους και ισχυρούς είναι η δυστυχία τους. Από την αρχαιότητα οι δημοκρατίες – με φωτεινό πρότυπο την Ρωμαϊκή μέχρι την εποχή των Καισάρων – φρόντισαν να ισορροπήσει η εκπροσώπηση των τάξεων στην εξουσία (με την εξαίρεση των δούλων ). Μία ισορροπία που πήρε περίπου δύο χιλιετίες για να αποκατασταθεί, και μάλιστα στην «επάρατο» Αμερική.
Η Αριστερά όμως παρουσιάζει μία περίεργη θάνατο-λαγνεία. Πασίγνωστος ο «επιτάφιος» του Θεοδωράκη-Ρίτσου, σχεδόν Εθνικός Ύμνος. Το Μπολσεβίκικο «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς» τραγουδιέται εν χορώ, σε κηδείες αριστερών, διαφόρου είδους από το 1945. Το πρόσφατο παράδειγμα του – επετειακού – «μνημοσύνου» για τον τραγικό και άδικο θάνατο του εφήβου, δείχνει πολλά. Επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι στην εκτόξευση μολότοφ αλλά και …ψυγείων από τις ταράτσες υπήρχε μία ατμόσφαιρα πανηγυριού, απολαύσεως. Αξέχαστη στην μνήμη μου είναι η εικόνα παιδιού (13;) που χόρευε προκλητικά, εν μέσω πυρκαγιών και δακρυγόνων, με μισο-κατεβασμένο φαρδύ παντελόνι, απέναντι στους αστυνομικούς στα Εξάρχεια. Σουρρεαλιστικό κάπως, γιατί ο χορός ήταν αντίγραφο των “street-dances” των γκέτο των μαύρων της Αμερικής. Χορών που είναι και αυτοί συνέχεια των τελετουργικών χωρών των γυναικών των Ζουλού στα προκαταρκτικά των φυλετικών μαχών. Με επίδειξη των οπισθίων τους. Που κολλάει αυτό με τον σεβασμό για την μνήμη του άτυχου νέου;
Αυτομάτως η αριστερά θα συμπαραταχθεί με την «αντιστασιακή» διαμαρτυρία των παιδιών – ακόμη και αν είναι …κυβέρνηση. Μέλη της κυβερνήσεως χαρακτηρίζουν τις ταραχές «πολιτική δράση» και νομοθετούν ακόμη για την ασυλία τους «εφ όσον εξυπηρετούν κοινωνικό σκοπό» (!!!)
Πάντως η καμμία ευκαιρία για κλάψα δεν θα πάει χαμένη. Η παράσταση μιάς κυβερνήσεως, «πρώτης φοράς αριστεράς», που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Τραβάτε με κι ας Κλαίω», με υπουργούς που καλούνται να εφαρμόσουν εκείνα που υπεσχέθησαν με την προθυμία νηπίου που σύρεται προς τον οδοντογιατρό, είναι κωμική και πρωτοφανής. Πρωταγωνιστής υπουργός που – αφού κατηγόρησε προηγούμενες κυβερνήσεις του – τότε – κόμματός του. Ανελύθη σχεδόν σε λυγμούς εξιστορώντας ότι το κάνει με «πόνο ψυχής» σε αντίθεση με κείνους που υπέγραφαν «με χαρά».
Θύμα λοιπόν και αυτός. Αλλά πως βρέθηκε στην θέση του θύματος; Εθελουσίως και προφανώς το απολαμβάνει.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 19 Δεκεμβρίου 2015
Πηγή
*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας
