Τηλέμαχος Μαράτος
«Το πρόβλημα είναι ότι ο εμφύλιος δεν τελείωσε…», μου είπε φίλος γιατρός, κατά την διάρκεια εξέτασης. «Δεν ήτανε εμφύλιος,» είπα. Η ένσταση του απλώς απεδείκνυε την θέση μου. (Δηλαδή, πρέπει να λέμε «εμφύλιος» για να μην τους προκαλούμε.) Αντί μακροσκελών επιχειρημάτων, τα οποία κανείς δεν ακούει αλλά απλώς περιμένει την σειρά του να μιλήσει, ανέφερα πολύ πρόσφατο επεισόδιο στο Ευρωκοινοβούλιο. Μόλις προχθές, δύο Έλληνες ευρωβουλευτές, όρθιοι, διαμαρτυρόντουσαν ωρυόμενοι. Ο λόγος; Με ιερά αγανάκτηση έλεγαν ότι ένα ψήφισμα της ευρωβουλής προσέβαλε την …Σοβιετική Ένωση!
Όχι. Ο ανταρτοπόλεμος, ή συμμοριτοπόλεμος (κατά την ορολογία της ελληνικής κυβέρνησης της εποχής) πράγματι τελείωσε προ πολλού. Και χάσαμε. Πρώτη απόδειξη η διαγραφή του όρου από τα έντυπα, μαζί με τα ονόματα «Γράμμος» και «Βίτσι» από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Κατόπιν απαίτησης του «Καπετάν Γιώτη». Προσωπικώς υπευθύνου για την σφαγή τραυματιών κ.λπ. Πως να πεις στα παιδιά ηρώων που έπεσαν στον Γράμμο ή στο Βίτσι ότι σκοτώθηκαν σε μία …εμφύλια διαμάχη! Ένα είδος μεγάλου τσακωμού, σαν τα έκτροπα οπαδών ομάδων ποδοσφαίρου. Όπου και οι δύο έχουν το δίκιο τους. Καλύτερα να τα ξεχάσουμε. Περασμένα ξεχασμένα.
Δεν πρόκειται για, άσκοπη, αναμόχλευση παθών. Την στιγμή πού γράφονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση της παράταξης των …νικητών, διακινδυνεύει την ομαλή εξέλιξη της διαδικασίας εξόδου της Ελλάδας από την κρίση. Διακινδυνεύει την έγκριση του «Eurogroup» δηλαδή, για να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων – αλλά κυριολεκτικώς μέχρις εσχάτων – τις «κόκκινες γραμμές». Από ό,τι καταλαβαίνω από συζητήσεις με Ευρωπαίους (χωρίς εισαγωγικά) η υπομονή των δανειστών μας υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια. Το είδος των συζητήσεων παρομοιάζεται με «διαπραγματεύσεις» αποίκων με ιθαγενείς, την εποχή των εξερευνήσεων, όταν κανείς δεν ήξερε την γλώσσα του άλλου. Δεν υπερβάλλω.
Η πρώτη «κόκκινη γραμμή» που εξοργίζει (εμφανώς) εμένα, είναι το δικαίωμα Συνδικάτου να κηρύξει απεργία. Κανείς φιλελεύθερος, σκεπτόμενος, άνθρωπος δεν διαμφισβητεί το δικαίωμα εργατών και υπαλλήλων να απεργήσουν, ομαδικώς. Εφ’ όσον όμως το αποφασίσει η πλειοψηφία των μελών του συλλογικού τους οργάνου – του Συνδικάτου. Αυτονόητο. Το πραγματικά δημοκρατικό δικαίωμα της πλειοψηφίας.
Η «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης – το έσχατο σημείο των υποχωρήσεών της – είναι ότι: «πλειοψηφία δεν είναι η πλειονότητα των εγγεγραμμένων. Πλειοψηφία θεωρείται η πλειοψηφία των παρόντων σε Γενική Συνέλευση». (Η επανάληψη της λέξης «πλειοψηφία» είναι εσκεμμένη».) Έστω και αν η Γ.Σ. αποτελείται από …τρεις επαγγελματίες εργατοπατέρες. Δεν είναι υπερβολή. Συμβαίνει κατά σύστημα. Αυτό θα υπερασπιστούμε, (οι «νικητές») με νύχια και με δόντια. Την διαιώνιση της εκμετάλλευσης και του εκβιασμού της χώρας από μία δράκα ειδικών κομματικών κομπιναδόρων. Αυτοί, που κατά σύστημα «προάγονται» σε διοικητικές θέσεις Τραπεζών και άλλων οργανισμών, πριν γίνουν βουλευτές και υπουργοί. Αλλά πάντοτε πλούσιοι, εις υγείαν των εργατών που δεν ρωτήθηκαν ποτέ.
Βεβαίως λέγεται ότι θα περιοριστούν οι «…Συνδικαλιστικές Άδειες»! Μεγάλη παραχώρηση! Αλλά άδειες από τι; Από ποιά εργασία; Υποθετικές, σαν τους βαθμούς των κομματικοποιημένων φοιτητών, βάσει των οποίων παίρνουν πτυχία και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Όπως πασίγνωστοι πολιτικοί. (Αν υπήρχε Θεία δίκη θα υποχρέωνε τους ψηφοφόρους τους να θεραπεύουν τα δόντια τους και να κατασκευάζουν τα σπίτια τους από αυτούς τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πτυχιούχους…).
«Ιερό» το δικαίωμα της απεργίας. (Εφ’ όσον ο εργοδότης δεν είναι αριστερός, εννοείται – οπότε το δικαίωμα χάνει κάτι από την ιερότητά του.) Το δικαίωμα στην εργασία όμως …παίζεται. Εξαρτάται από την ερμηνεία της ομάδας «περιφρούρησης». Η ομάδα αυτή δεν αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες της εν λόγω επιχείρησης. Απόπειρα ελέγχου της ταυτότητας των «φρουρών», ούτε καν επιχειρείται.
Το δικαίωμα ενός επιχειρηματία να κλείσει το μαγαζί του (lock-out) – εάν η λειτουργία του έγινε αδύνατη, και η ζωή του έγινε αφόρητη από τις «κινητοποιήσεις», δεν έχει καμία ιερότητα. Πρέπει να χρεοκοπήσει, μέχρι εκπλειστηριασμού. Μετά θα λαμβάνει επίδομα «κόκκινης γραμμής».
Ενδεικτικά και επιλεκτικά επέλεξα τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα τρομοκράτησης της χώρας από την Λερναία Ύδρα της αριστεράς, που πάντοτε καραδοκεί για να χτυπήσει σε κάθε ευκαιρία. Πότε από αριστερά και πότε από αριστερότερα.
Προ ετών κυκλοφόρησε ένα βιβλίο: «Ευτυχώς χάσαμε, σύντροφοι…» Έχω νέα για σας, σύντροφοι. Δεν χάσατε.
