Το παρελθόν του αρχαίου τρόπου του διαλογίζεσθαι συνδέεται δια του όρκου µε την πρότασι του παρόντος εγχειρήµατος.
Ο όρκος των Πυθαγορείων εµφανίζεται µε τρεις λέξεις «και σέβου όρκον», σαν προσταγή στον δεύτερο στίχο των Χρυσών Επών αµέσως µετά τις αποδιδόµενες κατά νόµον τιµές στους θεούς. Μεγίστη η σηµασία του.
Επαναλαµβάνεται δε στους στίχους 47 - 48 µε στόχο να είµεθα πάντοτε έτοιµοι να τούς ενεργοποιήσωµε σε κάθε ενδεχόµενο δίληµµα του βίου.
«Ναι µα τον αµετέρα ψυχά παραδόντα Τετρακτύν, παγάν αενάου Φύσεως ριζώµατ’ έχουσαν».Ναι, ορκίζοµαι σ’ Αυτόν που µου παρέδωσε την Τετρακτύν, την έχουσα τα ριζώµατά της στην πηγή της αενάου φύσεως.
Ο όρκος είναι αναπόσπαστο µέρος του καθηµερινού µας διαλογισµού και θα πρέπη να γνωρίζωµε το πνεύµα του όρκου, όταν αποστηθίζωµε τούς χρυσούς στίχους.
Ο όρκος αναφέρεται στα τέσσερα στοιχεία: γη, ύδωρ, αέρα, πυρ.Αυτά δεν είναι µόνο οι στατικές φυσικές ιδιότητες του αισθητού πεδίου. Ανάλογα µε το θέµα του διαλογισµού, αυτά µας καθοδηγούν στον εντοπισµό των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών του εκάστοτε θέµατός µας.
Η ειδοποιός διαφορά προκύπτει από την ορθή παρατήρησι της ροής των τεσσάρων στοιχείων. (Στο δεύτερο βιβλίο «Θεοί, Σύµβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων» υπάρχει σχετική ανάλυσις της ροής των). Από την ενιαία συγκρότησι παρελθόντος/µέλλοντος του νοητού πεδίου, ας µετατοπισθούµε στο σήµερα του αισθητού για να εξετάσωµε την φύσι του όρκου των Πυθαγορείων σε ένα «νέον και ένον/παλαιόν» γνωσιολογικό επίπεδο.
Σήµερα βρισκόµαστε στην έναρξι αοράτου κυκλώνος.
Στον κρυφό ουδό των «απρόβλεπτων» συµβάντων. Βρισκόµαστε στην αρχή της ανατροπής των στοιχείων τόσο της ορατής φύσεως, όσο και του νοητού διακόσµου.
Ο όρκος έχει δραµατική έντασι και µας αφυπνίζει στην δύναµι των αναλογιών, οι οποίες µας κρατούν σε συνεχή εγρήγορσι και ετοιµοπόλεµους, προκειµένου ν’ αντιµετωπίσωµε τις αλλαγές, παρατηρώντας τα στοιχεία σύµφωνα µε την ρέουσα πραγµατικότητα. Τα ριζώµατα του Πυθαγόρου δεν είναι στατικά. Βρίσκονται σε αέναο στροβιλισµό και δηµιουργούν τις νέες συνθήκες που θα επικρατήσουν. Όµοια µε χρησµούς, διασχίζουν τούς αιώνες, λαµβάνοντας διαφορετικές συµβολικές ερµηνείες, οι οποίες έχουν διαχρονική ισχύ.
Είναι δε παντελώς απηλλαγµένα από το δίπολο του καλού και του κακού, το οποίον είναι η προσφιλής διέξοδος των θνητών για να δικαιολογήσουν τις ελλείψεις και τις υπερβολές των.
Η Ανάγκη ηττάται από «την έµφρονα πειθώ», µας είπε ο Πλάτων στον Τίµαιο (47Ε - 48Α). 11Σήµερα τα τέσσερα στοιχεία εκδηλώνονται µε τις εξής κοσµοϊστορικές αλλαγές, οι οποίες αλλού άγουν:
α. Γη είναι οι σεισµοί της οικονοµίας, η οποία εξαρθρώνει τα θεµέλια της φυσικής µας επιβιώσεως. Το χρήµα είναι το κατ’ εξοχήν υλικό στοιχείο της εποχής µας, ο, εκ του πονηρού, καταστροφικός µοχλός εκριζώσεως και εκτινάξεως των αρχών και των αξιών µας.
β. Ύδωρ είναι οι καταποντισµοί των συναισθηµατικών σχέσεων µέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Η οικογένεια πνίγεται στο συναισθηµατικό πέλαγος, εξ αιτίας της ελλείψεως χρόνου για την καλλιέργεια των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων. Ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος ανέλαβε την εξάρθρωσι των οικογενειακών δεσµών, καθώς και την καταστροφή των υγειών προτύπων, µε ∆ούρειο Ίππο τις ανήθικες και βίαιες σκηνές της τηλεοράσεως.
γ. Αήρ είναι οι θύελλες που επέρχονται µε την αναπροσαρµογή των ρευµάτων της σκέψεως. Είναι η νέα εκπαιδευτική µεταρρύθµισις, η οποία µειώνει την κλασσική παιδεία των αρχών, των αξιών και της ηθικής, ενώ ακάθεκτη προωθεί την τεχνολογική χρησιµοθηρεία του υλικού κέρδους και τέλος
δ. Πυρ είναι οι καταστροφικές πυρκαγιές των πολιτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών ανατροπών, οι οποίες συνοψίζονται στην παντοδυναµία της παγκοσµιοποιήσεως. ∆υστυχώς η παγκοσµιοποίησις θα επιφέρη την αποτέφρωσι των εθνικών χαρακτηριστικών, εξαλείφοντας δια παντός την µνήµη των λαών και την µελλοντική ιδιαιτερότητα της εξελίξεώς των. Η µαζική αόρατη καθοδήγησις απονεκρώνει τούς λαούς.Εξωτερικές οι ανατροπές για το πλήθος, εσωτερικές για τούς ολίγους, τούς επαΐοντες, τούς στοχαστές και στοχαζοµένους.
Πρώτος ο στοχασµός, δια του Απολλωνίου τόξου, καθορίζει τον στόχο και δεύτερος ο λογισµός δια του θηρευτού θηρεύει το συνεχώς διαφεύγον θήραµα.
Όµως ποιο είναι το θήραµα; Θήραµα είναι το Απολλώνιο παράγγελµα του Μαντείου των ∆ελφών.
Είναι το «γνώθι σαυτόν» εν συνδυασµώ µε το «µέτρον άριστον».Ο συνδυασµός συνεχώς µετατοπίζεται µεταξύ των ανα-λογιών νοητού και αισθητού πεδίου.
Σήµερα ζούµε την επιβίωσι του θανάτου µας, διότι, όντες εν ζωή, δεν διδαχθήκαµε, διαλογιζόµενοι, την λύσι της ψυχής από το σώµα (Πλάτωνος «Φαίδων» 67D).Και πράγµατι, ο Απολλώνιος στοχασµός είναι ο αόρατος συν-τελεστής του Ελληνικού ∆ια-λογισµού. Στοχασµός και λογισµός συµπλέκονται και διαχωρίζονται στον χορό των σκέψεων.
Αόρατες οι ιδιότητες της αρετής του νοητού διακόσµου, ορατές οι πράξεις των θνητών του αισθητού κόσµου.
«Γνώθι σαυτόν» και «µέτρον άριστον» η µεταξύ των σχέσις, η ενοποιηµένη των δύναµις, η οποία θα καταστραφή.Αιτία η παγκοσµιοποίησις ή, κατ’ ουσίαν, η διάλυσις των αξιών.
